WIERSZ

Szlachetny wędrowiec kłania mi się w pas...
Poczekaj mówi... i posłuchaj mnie chwilkę...
Masz oczy iskrzące i serce zbyt czyste...
Poczekaj i wysłuchaj... me życie jest nikłe..

Uroda ma grzeszy teraz niedoskonałością...
Me ręce zbrukane krwią bliskiej nieznanej...
Me oczy dojrzały do krzywdy zabranej...
Me usta spragnione miłości zbyt łatwo oddanej...

Popatrz sercem na mnie... nie błękitnym wzrokiem...
Popatrz i wsłuchaj się duszą swą tak czystą...
Pokażę Ci obraz utkany mą myślą...
I nie odtrącaj... nie zabieraj siebie...

Tyle lat kochałem... i sercem i duszą...
Tak wiele zrobiłem... w każdej życia chwili...
Zbyt mocno kochałem... tak wszyscy mówili...
Zbyt wiele oczekiwałem... tak mi powtarzali..

Po latach odeszła... miała dość miłości...
Zostawiła bez uczuć, bez troski, bez pragnień, bez siebie..
Ja wrak... ona czuła się jak w niebie...
Odzyskała tym samym nareszcie siebie całą...

Z zazdrości me drogi rozeszły się na dwoje...
Z żalu zabrałem jej życie wieczne...
Jej życie które nie okazało się zbyt bajeczne...
Bo tylko bajki kończą się szczęściem...

Teraz noszę to brzemię i jeden raz dziennie..
Robię dobry uczynek by ból mój stłumić...
I nie nadążam już przez te chwile myśli Twych dogonić...
A wiem że jedno masz tylko życzenie...

Więc już podnieś swą głowę... Nie uciekaj myślami...
Widzisz też dwie drogi... i tylko tymi chusteczkami...
Wytrzesz swe oczy by spojrzeć w swą głębię...
Widzisz...? musisz skręcić... nie ta droga dla Ciebie...