WINA KSIĘŻYCA, czyli NIESIONE PRZEZ WIATR cz.1

***
odezwij się
przyjedź
niech cię
ujrzę
niech niepewne
stanie się
pewnym
a zasłonięta
mgłą
przyszłość
okaże swe
ścieżki


***
w objęciach
silnych
samotności
zagubiona
nie odnajdziesz
mnie z jej
ramion nie
wyrwiesz
bom zapomniana
w twym sercu
w twej duszy
niegdyś mi
najdroższej
na świecie


***
ty mi nie
ujrzana
tyś której
słowa były
niesione
przez wiatr
między
brylantami
twych rzęs
była mi
tą pisaną
w wieczności
przede mną
i tobą?


***
czyżbym to
w tobie miała
odnaleźć
mój raj
moje przeznaczenie

bo jak mówisz
może los tak
chciał abyśmy
wpierw cierpiały
te cztery szaty roku

a teraz zdarzy
się jakiś cud
coś co widzę w
mych beztwarzych
proroczych snach?


***
chcę byś
już przyjechała
ujrzała
a może
rozmyśliłaś
się znów
tak samo
jak pięć
pór rok temu
i znów
nie ujrzę
nawet słowa
wytłumaczenia?


***
i znów
milczenie
i znów
cisza tak
jak wtedy...

nigdy się
to nie zmieni
ty wciąż
taka sama...

znów
znikasz
z mojego
świata...?


***
rozmyśliłaś
pewnie
się z ujrzenia
mnie choćby
chwilę...

bo kimże
ja mam być
byś chciała
mi serce
otworzyć
i napełnić
choć trochę
nadzieją...

milczysz
znów krzykiem
tak niedawno
chcącym
przytulić czy
też ucałować...


***
w samotne
dni szłam
mówiąc sobie
że gdy cię
ujrzę to
nie zmieni
się nic

nie wydarzy
się nic
nadzwyczajnego

tak właśnie
chciałam
mówić
wmówić (?)
sobie
że będzie
jak spojrzę
w oczy twoje


***
a teraz
mówisz
że chyba
o przyjaźń
chodzi...

że jeszcze
nawet
przyjaciółką
ci nie
jestem...

więc obcej
kobiecie
pisze się
takie rzeczy?

nie chcę
już nic od
ciebie
chcę tylko
sobie umrzeć


***
tracisz mnie
w ten sposób
krojąc i
gojąc ranę
wciąż świadomie

nie wierzę
twojemu zdziwieniu
ku moim
wyobrażeniom
dzięki twym
słowom

nie ufam
że nie wiesz
co budzisz w
mym sercu
mówiąc o
nierzucaniu
słów na wiatr

bo nie chcesz
na chwilę bo
chcesz na poważnie
na stałe
na zawsze

lecz chyba
nie ze mną


***
ufałam twym
słowom
po tylu oceanach
bólu przebytych
wierzyłam
że nie umiesz
zranić wiedząc
jak boli

jesteś szczera
mówisz
odpychasz
a potem
przytulasz
i odpychasz
odpychasz
odpychasz

zacznę uciekać
od ciebie z
nadmiarem
bólu w czekaniu
znoszenia
twego tępego
noża w milczeniu
myśląc że
przestaniesz

świadomie
wszystko świadomie
patrzysz mi w
oczy przekręcając
ostrze w bolącej
ranie
i tak pragniesz
nie stracić?

pokaleczona chcę
zniknąć odejść
nie słyszeć tego
krzyku na
przemian z
dobrymi
słowami
wierzyłam że
z serca

nie ufam twej
szczerości
która rak
zmienia fronty

nie będę udawać
na zawołanie
że wszystko
jest w porządku
bo tego sobie
życzysz raniąc