Gdy księżyc rozmawia z gwiazdami

Gdy księżyc rozmawia z gwiazdami
Już długo się nie widząc,
Ja truję umysł myślami,
Zbijając sen i wciąż myśląc.

Rozglądam się wokoło,
Szukając żywego ducha.
Nic nie widzę, marszczę czoło,
Opada moja powieka krucha.

Lecz co widzę, to nie sen,
Serce w zadychu mnie trzyma.
Stoisz tu, patrzysz się
Swymi złotymi oczyma.

Ty się chylisz ku mej twarzy,
Ja lustruję zarys Twego ciała.
Od tak dawna mi się marzy,
Byś choć chwilę przy mnie trwała.

Przemawiasz głosem swym anielskim
Jakoby muzyką namiętności.
Moje zmysły przy tym pieścisz,
Zatańczmy więc taniec seksualności.

Wargi moje spragnione, wilgotne,
Łapczywie przywierają do skóry Twojej.
Ty biodrami czynisz ruchy ochotne,
Tak właśnie w wyobraźni mojej!

Drażnisz słuch mój cichym jękiem,
W piersi serce wariuje mi.
Nie ma powodu, by karmić Cię lękiem,
Sprawiam tylko, że ciało Twe drży.

Jakże wyniosła jest ta chwila,
Wypełniona naszą fizycznością.
Twoja przyjemność się nasila,
Co wyrażasz swoją pobudliwością.

Wstrząsa Tobą, zamierasz cała,
O, taki dzisiaj miałam cel.
Wzdychasz głęboko, a pierś faluje biała,
Spełniona opadasz, przytulasz się.

Gdy księżyc mówi do gwiazd,
A ja swe tęskne widy mam,
Dla nas w miejscu staje czas,
Bo dziś już tylko Ty i ja.